Wiecznie zdziwiona dekonstruktorem

Pamiętam kiedy przynieśliśmy do domu młodego - małe zawiniątko (choć nawet wtedy nie był taki mały). Pamiętam to szalone uczucie radości, że już wracamy do domu do znanej przystani, że w końcu przestaną nam towarzyszyć obcy ludzie, będziemy tylko my i pamiętam też ten strach czy damy radę. Wiadomo nigdy nie jest tak jak sobie wyobrażamy, nigdy nie da się przewidzieć  wszystkich możliwych scenariuszy.

Człowiek tymi trzęsącymi się rękami  przewija malucha i z każdym ruchem zastanawia się czy dobrze to robi.
I mimo, że te chwile mają swój urok (no może nie te jazdy wózkiem po mieszkaniu od 2-4 nad ranem z drącym się maluchem) jednak to teraz kiedy Młody jest taki komunikatywny, pomysłowy i szalony uważam za najlepszy okres jaki do tej pory zaliczyliśmy.

Moment kiedy otwiera oczy i krzyczy mamusiaaaa nawet ja jest to 5 rano jest cudny. Nawet kiedy skacze po łóżku (jeszcze nie widział Wejścia Smoka - już się boję co to będzie jeśli faktycznie jest tak bardzo do mnie podobny jak mówią) przyprawiając mnie o zawał. Cudne chwile, kiedy przytula buzię do boku kota paca ją swoja łapką i mówi "moja, moja".  cały czas mówi, non stop, jak nie mówi to śpiewa "Bob budowniczy damy radę!" , albo (o zgrozo!) "Bają bongo hej!", albo powtarza wszystko co usłyszy nawet w telewizji.

Ostatni nasz hit klocki. Już od dawna obserwowałam, że młody buduje wieże. Klocków jednak mieliśmy mało ledwie jakieś 60szt. Cóż było robić kupiłam 500szt.

Przyszedł kurier przyniósł klocki w wielkim kartonowym kuble. Michalisko obudziło się z drzemki i oszalało.Choc obecnie zajmuje się dekonsrukcją tego co rodziciele zbudują (ci ostatni też maja niezłą zabawę :) )