Lecę na rezerwie

Ostatnie tygodnie dosłownie ciągnę resztką sił. Ciągłą huśtawka pt. "dziś jestem grzeczny jak aniołek i przesypiam pięknie pół dnia i calutką noc" i "dziś postanowiłem, że nie śpię ani w dzień ani w nocy" rozstroiła mnie totalnie. Nie jetem osobą, która lubi planować cokolwiek, ale coraz częściej brak mi jakieś sensownej stabilizacji, do której mogłabym się odnieść. Mimo zmęczenia coraz ciężę jest mi usnąć, coraz gorzej śpię.
Mały ma od soboty katar, raz daje sobie go odciągnąć dosłownie z uśmiechem na ustach, raz wpada w taką histerię, że uspokojenie go zajmuje i godzinę.
Z karmieniem też zaczynają się cyrki, nie lubi prawej piersi. Czasami próby przystawienia go do niej kończą się napadem histerii, po której znowu trzeba go uspokajać z godzinę, w tym czasie zdąży już porządnie zgłodnieć więc krzyki się nasilają. Wtedy to już nawet butelką ciężko go nakarmić.
Mieliśmy mieć wczoraj szczepienie. Niestety nikt nas nie poinformował, że potrzebujemy "karteczki" od neurologa. Więc na szybko wylądowaliśmy u neurologa prywatnie (na państwową wizytę zapisy są na przyszły rok). Na wizycie okazało się, że mały nie dość że nie chce leżeć na brzuchu (po prostu nie znosi tego), to na dokładkę podnosi głowę w tej pozycji jak mu się zachce (czyli jak jest akurat w dobrym humorze podnosi ładnie, jak mu się coś nie podoba to nie). Dostaliśmy skierowanie na rehabilitację.
Oczywiście już złapałam poczucie winy - bo za mało kładłam go na brzuchu, bo nie zmuszałam, żeby leżał mimo krzyków, protestów i łez. Bo zamiast kłaść na brzuchu nosiła na rękach, żeby sobie świat pooglądał, żeby się poprzytulał, żeby poczuł się bezpiecznie.

autor: Ray Caesar "Sleeping by Day"


No i po tych wszystkich żalach przychodzi taka chwila jak teraz, kiedy Mały Rycerz patrzy na mnie i uśmiecha się calutką bezzębną paszczą. Ehhh..... kocham go!!!