Ciągły skok rozwojowy

Długo się zbierałam do napisania tego posta. Tak jakby wypowiedzenie czegoś na głos stawało się "ciałem". Może jest to też lęk, przed samą sobą, że chyba nie podołałam wyzwaniu macierzyńskiemu w takim stopniu jak to sobie zaplanowałam.



Ciągłe złe humory, płacze i niespanie po nocach Małego Rycerza notorycznie tłumaczymy sobie skokiem rozwojowym, zębami i innymi cudami. Jednak skok rozwojowy przoduje w wyjaśnieniach, tak jakbyśmy nie mogli się pogodzić z faktem, że dziecko nasze nie jest "takie jakbyśmy chcieli". Mały Rycerz dla nas jest zawsze w skoku rozwojom, albo go zaczyna, albo jest w jego samym środku i co ciekawe końca tego skoku nie widać.

Takie kurczowe trzymanie się tych skoków chyba pozwala nam mieć nadzieję, że to się wkrótce (nie kiedyś, nie za rok, nie po skończeniu iluś tam miesięcy, ale wkrótce) się skończy. Że może to dziś będzie ta noc kiedy nie będzie się miało ochoty zamknąć za sobą drzwi z drugiej strony i pójść gdzie oczy poniosą.

Niestety to też uzmysławia mi, że nie do końca akceptuję swoje dziecko takim jakim jest. Nie chcę dopuścić do siebie myśli, że nie jest ideałem, że jest po prostu marudą, a nie wiecznie śmiejącym się różowym bobasem.

Czy przez to jestem gorszą matką?, czy akceptacja całkowita dziecka jest potrzebna do tego, żeby było ono szczęśliwe?, nie wiem pewnie czas pokaże.

Jednak ta wiara, że moje dziecko nie jest marudą i wiecznym płaczkiem powoduje, że chce mi się wstać rano z łóżka, nosić go godzinami kiedy płacze i wyje, wstawać o trzeciej nad ranem i przenosić go do naszego łóżka.