Miecia - czyli oda do kota :)

Tak przyznaję się mam fioła na punkcie swojego kota - mówią na mnie Sroka i jestem Mieciocholoczką :). Kot (no no kocica)  pojawił się w naszym domu zupełnie przypadkiem, jakimś cudem chłop dał się namówić i trafił do nas październikowy kot. I to było jakby moje  pierwsze dziecko, po sterylce spałam z nią w nocy, płakałam, że cierpi, wyrzucałam sobie żem potwór - rójka Mieci była straszna nawet dla niej mam wrażenie. 

Kiedy zaszłam w ciąże, nic tylko słyszałam wywal kota, od niego się zarazisz, stracisz dziecko itp... itd... No cóż pierwsze dziecko nie chciało z nami zostać, stało się co się stało, ale nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że to przez kota.

Potem przyszła druga ciąża, znowu gadanie wywal kota, wywal kota, a ja tylko się bałam, żeby Mały Rycerz nie był alergikiem, żeby kocica mogła zostać. 

I tak oto jest dziecko, jest kot i ja jestem szczęśliwa. Dziecko kocham, kota wielbię. Mały Rycerz też dostaje lekkiego fioła jak widzi Miećkę, piszczy ze szczęścia i co wielce zaskakujące bardzo delikatnie próbuje jej dotykać. Na razie Miecia unika czułości Małego Rycerza, ale może z czasem hmmm.... choć pewnie nie. 

No i mam jeszcze jedną korzyć z kota. Od kiedy z nami jest moja hoja kwitnie na potęgę dwa razy do roku - czyżby ją kocica nawoziła potajemnie :P.

A jak była małym kociakiem wyglądała tak: