Co wolno wojewodzie ... czyli rzecz o blogowaniu

Tak mnie naszło na przemyślenia po niedawnych i co ciekawe coraz częstszych dość nieprzyjemnych komentarzach - niektóre nawet z wycieczkami osobistymi.

źródło: KLIK

Gdzieś niedawno przeczytałam, że blogger to taki trochę narcyz i ekshibicjonista.  W sumie racja! Skoro decyduję się pisać bloga to mam gdzieś w środku wiarę w to, że to co mam do powiedzenia jest na tyle istotne, że inni będą chcieli to czytać. No i niewątpliwe trąci to ekshibicjonizmem, w końcu dzielę się sobą. Tylko? Czy to, że pisze, że się odsłaniam, że dzielę się tym co dla mnie istotne powinno sprawiać, że wystawiam się na cel ?

Ciekawym jest fakt, że że zawsze ktoś próbuje wcisnąć mnie w jakieś ramy, zamknąć w szufladce i żądać, żebym pisała to  co on myśli, że pisać powinnam. Nagle mój blog, moje poglądy, moje przemyślenia maja się stać takie jak on sobie tego życzy. Nie czuje się gościem, który został zaproszony tylko szefem, który wymaga. Owszem czytelnik jest ważny (albo robi się ważny w pewnym momencie) to dzięki niemu blog żyje, to dla tych choćby tylko paru komentarzy się pisze. Nie oszukujmy się, blog otwarty to nie pamiętnik to czytają obcy nieznani nam ludzie, pisze się takiego bloga bo uważa się, że dla innych może być to ciekawe. Pamiętniki pisze się do szuflady, albo jako blogi zamknięte, albo tylko dla wybranych czytelników. Blog otwarty to taka "gazeta" z możliwością natychmiastowej weryfikacji i konfrontacji z czytelnikiem.

Konfrontacja z czytającym jest zawsze wyzwaniem - nie zawsze mamy rację w tym co piszemy, nie zawsze to co piszemy podoba się innym, często czytelnik pokazuje zupełnie inną stronę tematu, często zmusza do zastanowienia się na postawą. 

Gorzej jeżeli przy takiej konfrontacji zaczynają się osobiste wycieczki, chęć dokopania komuś bo mam zły dzień, bo nie toleruję inności, bo nie lubię. Ciekawe, że do tego typu zachowań zdolni są w zasadzie tylko "anonimowi czytacze". Inni właściciele blogów nie palą się do osobistych wycieczek Do kłótni i owszem zwłaszcza przy dwóch różnych stanowiskach. W kłótniach czy słownych przepychankach miedzy blogerami jest przerzucanie się dowodami, teoriami itp... , rzadko, bardzo rzadko w grę wchodzą osobiste wycieczki. 

Czemu to piszę? Bo poczułam, że coraz więcej osób chce decydować o tym jak ma wyglądać MÓJ blog. I tak mnie zastanawia (coraz częściej przyznaję) czemu miałabym słuchać kogoś? Nie rozumiem tego. Jeśli ktoś chce widzieć mój blog innym niech sam założy bloga i robi go tak jak uważa, nie ma obowiązku  przychodzić tu i czytać. Nie rozumiem po co tu przychodzi skoro mu się ten blog nie podoba, nie zgadza się z nim, nie lubi mnie?

Po tym ostatnim akapicie już czuję jak lecą teksty - "jest demokracja"! No ba jest, tylko ja też mam prawo do tej demokracji. Nie rozumiem dlaczego ta demokracja miałby być dla wszystkich innych tylko nie dla mnie. Jak czegoś nie lubię to tam nie chodzę, jak kogoś nie lubię to go unikam - cenię sobie własne nerwy.

Tak więc moi mili (żarcik) anonimowi komentatorzy, którzy przychodzicie tu celem pokazania jacy jesteście ważni, jak bardzo macie mnie w doopie, jak bardzo mnie mnie lubicie, za jak bardzo  szkodliwe uważacie czytanie moich wpocin - komentarze są moderowane i to ja decyduję czy będą opublikowane. To JA  decyduję jak wygląda MÓJ BLOG, to JA tu piszę i to  JA  będę decydowała co się TU będzie znajdować.

ps.

Anonimie od tekstu o słoiczkach i głupich matkach  siedzących w sieci - swoje rady o tym co matki mogą robić będziesz musiał zachować dla siebie - radze szybko poszukać specjalistycznej poradni psychologicznej może jest jeszcze szansa dla Ciebie.