Ambicje mamy czyli mały chemik :)

Prawda jest taka, że każdy dla dziecka swego chce jak najlepiej. No rzecz oczywista. Jednak gdzieś poza tym pragnieniem istnieje jeszcze ambicja rodzica.
Miałam to szczęście w nieszczęściu, że moi rodzice ambicje w stosunku do mojej osoby mieli wielce wybujałą. Nie ukrywam są chwile w których mam do nich o to czasami pretensje. Wiele decyzji, które zaważyły na mojej przyszłości podjęłam pod ich presją (tak presją to jest dobre słowo).

Teraz myślę sobie, że gdyby nauka (czegokolwiek) nie przychodziła mi tak łatwo, to mogłabym presji nie wytrzymać.

Oczywiście zdaję sobie teraz sprawę, że wszystko to robione było tylko z troski o mnie - nie zmienia to faktu, że gdybym to ja mogła wybierać moje życie wyglądałby zupełnie inaczej. Czy lepiej? Nie wiem, nie mam szans tego sprawdzić, a jak mówi przysłowie wszędzie lepiej gdzie nas nie ma więc gdzieś w środku tkwi ta tęsknota z innym i nieznanym.

Jednocześnie spotkałam w swym życiu wiele osób, którzy presji ambicji rodzicielskiej nigdy nie zaznali. Wielu takich ludzi uczyłam - wykłady dla studentów bez ambicji to koszmar, korki z ludźmi, którzy mają wszystko na tacy podane to dramat. Nauka ludzi, którym wydaje się ,że mają powołanie do danego zawodu to też nie spacerek po łące.

I coraz częściej dręczy mnie myśl. Co lepsze wpływanie na decyzje dziecka (które jednak zawsze będzie podszyte naszą ambicja) czy pozostawienie decyzji dziecku (licząc, że znajdzie swoją drogę ) .