Mam dwulatka - nareszcie :)

No dobra prawie dwulatka, bo jeszcze tak po prawdzie to zostało mu parę godzin bycia roczniakiem z hakiem :). O tej porze jeszcze kwiczałam na porodówce, a w zasadzie byłam na starcie - kwiczenia zostało mi jeszcze trzynaście godzin no prawie czternaście.

I jakie wnioski po dwóch latach znajomości: Łatwo jest być mamą dwulatka, no dobra takiego dwulatka.
Jakiego? Takiego co:

- Śmieje się przez większą część dnia
- Mówi całymi zdaniami i to z pełną świadomością tego co mówi
- Śpiewa
- Nie przysypia nocy
- Mówi wierszyki
- Potrafi się sam bawić
- Lubi "czytać" książki
- Wstaje bladym świtem
- Lubi samochody
- Lubi klocki
- Lubi jeść warzywa
- Lubi zupy z makaronem
- Lubi kotlety i ryby
- Lubi owoce
- Kocha lody
- Uwielbia gonić kota
- Chce się przytulać do kota
- Chce we wszystkim pomagać
- Załatwia się w pieluchę
- Do usypiana potrzebuje smoczka
- Ma swoje humory
- Liczy do 9
- Prowadzi fascynujące rozmowy z pingu
- Uwielbia jeździć autobusem
- Ma najgłupsze pomysły na świecie
- Nie znosi lekarzy
- Uwielbia nad życie swojego tatę
- Lubi wszystkie zwierzęta
- Potrafi uciec w sklepie ekhm... zagapić się i pójść swoją drogą
- Lubi rysować, po meblach i ścianach również
- Daje się posmarować kremem przeciwsłonecznym
- Nie lubi myć zębów


I ma jeszcze całe bilardy innych cudownych umiejętności, chciejstw, strachów  i okropności na koncie. Po ciężkim okresie niemowlęcym mam fajnego małego człowiek w domu. Rozumnego, ale też upartego. Kocham go i lubię z całym dobrodziejstwem inwentarza.  Jest boski taki jaki jest i niech tak zostanie :)