O żółwiu, który chciał spać

Sytuacja taka: Żółw chce spać, jak tylko koleś się ułoży i umości w łóżku ktoś mu przeszkadza. Oko ledwie przymknie ktoś w drzwi puka. Znam z autopsji, współczuję, kondolencje ślę i czytam synowi co by może zrozumiał, ze matka jak ten żółw też chce spać :) . Matka jako ten żółw snu łaknie zwłaszcza o trzecie w nocy i piątej nad ranem, że prezenty synowe fajne, ale jednak sen by się przydał. 

Synowi tłumacze, że zęby myć trzeba, ba żółw zęby myje. No nie wyprowadzam dziecięcia z błędu, że żółw zębów w rzeczywistości nie posiada, że to listwy rogowe. Odgłosy paszczą osobistą wydaję przy ziewaniu i liczę, że syn mój zrozumie, ze spać trzeba i to spać calutką noc no już nie wymagam całe zimy. 

Tłumaczę synowi, że nawet jak mi przeszkadza w sapaniu to kocham go jak żółw swych przyjaciół. No oczywista oczywistość. Syn ze zrozumieniem kiwa głową. Rozumie, potakuje, uśmiecha się, przysypia i .... no niestety nadal nocy nie przesypia i z łóżeczka zrywa się bladym świtem. Czy żółw nas zawodzi? Ależ skąd, kochamy go wciąż i wciąż :)

Wydawnictwo (a jakże by inaczej): Tako

Tekst (świetny i bardzo pod matkę): Roberto Aliaga

Ilustracje (boskie absolutni) : Alessandra Cimatoribus