Rodzeństwo

Nie wiem czy jest dobrze czy źle. Ne wiem czy robię dobrze czy źle. Robię tak jak podpowiada mi rozum i uczucia.
Nie mam rodzeństwa. Nie wiem jak powinny wyglądać relacje między rodzeństwem.  To co wiem widziałam na filmach lub u znajomych i nie sądzę, żeby to były najlepsze wyznaczniki.

To co jest najtrudniejsze w podwójnym maciezyństwie to "odpędzanie" Rycerza od młodej w chwilach jego wielkiej miłości do niej. Przytula ją, całuje i ściska. Robi to na tyle delikatnie na ile pozwala mu jego dziecięca natura, dlatego nieustannie kontroluje te chwile. Staram się nie ingerować do momentu "przegięcia". Kiedy Rycerz prawie całym sobą ściska siostrę wkraczam ja. To jest dla mnie najgorszy moment.

Oczywiście Rycerz rozumie, że ma być delikatny, ale jego delikatność nie bardzo porywa się z moim wyobrażeniem. Jako starszy brat próbuje naśladować mnie w zabawie z siostrą i czasami obawiam się czy aby nóg jej nie powyrywa. I znowu nastaje czas na tłumaczenie.

I może nie było by to takie złe, może nie miałabym kaca moralnego gdyby młodej to nie odpowiadało. Ale nie ... młodsza zakochana jest w bracie. Kiedy ten wraca z przedszkola okrzykom radości końca nie widać. Wyciąganie rączek, piszczenie i łapanie Rycerza za co tylko się da nie ma końca. Kiedy ten zaś tylko wyjdzie z pokoju lub niech się do niej nie odzywa młodsza potrafi tak długo krzyczeć, aż Rycerz na nią spojrzy. Wtedy posyła mu swój najpiękniejszy uśmiech, albo chichota.

Postawiłam granice z zabawkami. Postanowiłam, że młodsza nie dostaje od nas żadnych zabawek z pokoju Rycerza. Jeżeli ten chce jej dać coś do zabawy to jej daje, ale sami tego nie robimy. 

Jak do tej pory zaliczyliśmy jeden zgrzyt kiedy to młodsza obśliniła ukochaną kołderkę Rycerza.  Było trochę rozpaczy i lekki foch, ale szybko minęło.

Nie spodziewam się w przyszłości tak idealnego stanu rzeczy jak teraz więc chwilo trwaj jesteś piękna ;)